Continuando el drama de la crisis financiera que azota Grecia y la Eurozona, a medidados de febrero estalló una disputa debido a una portada de la revista alemana Focus en la que se representa a la estatua de la Antigua Grecia Venus de Milo mostrando el dedo medio a la Unión Europea.

La revista también publicó un artículo describiendo a los Griegos como los ‘criminales’ de la familia Europea.

Los medios en Grecia elevaron la historia al nivel de escándalo público popular, provocando indignación en los políticos griegos y generando un intenso debate público sobre temas de identidad nacional y soberanía, racismo e integración europea.

Indignación y humor amargo

Algunos han visto el incidente como un ejemplo de «anti-Helenismo” o desagrado por Grecia. En Twitter, sotomi propuso furiosamente una acción de boicot,

Boycot German products and German stores in Greece. This should be the answer to Focus cover and German publicity. #GRanswer

… mientras Nikos Roussos, haciendo eco de un tema popular recurrente, se enfocó en la reparación de guerra que supuestamente aún se le debe a Grecia:

the best answer would be, if we could finally demand from Germany to pay their debt to us for 2nd World War

pascal propuso amargamente una reacción similar:

Να βγει το ελληνικό Focus με εξώφυλλο φωτό του Χίτλερ και τίτλο: Σας χρωστάμε πολλά

Tal vez, como gesto conciliador, el productor de radio Antonis Vlavogelakis respondió a la portada con una manipulación propia de la foto de la Venus de Milo:

«¡Salud, Venus!» por vlavo

El veterano comediante Harry Klynn lanzó un remate a la crisis,

Ένας φίλος μου αγόρασε μια 600άρα Μερσεντές τοις μετρητοίς. Την βενζίνη αγοράζει με δόσεις!

… mientras FivosV especuló acerca de los dedos de la estatua usualmente invisibles:

Επιτέλους είδαμε και το -ένα τουλάχιστον- χέρι της Αφροδίτης της Μήλου. Έτσι ήταν κανονικά. Γι'αυτό τα σπάσανε. #FOCUS

Reflección y crítica social

El blogger alepouda ponderó la indignación publica contra la seria crisis económica,

έμενα μου τη δινει που πιο πολύ ως λαος εκνευριζόμαστε αμα μας κακολογήσουν παρά που τα έχουμε κάνει σκατά

…mientras el diseñador web Cyberela centró la discusión sobre los responsables de llevar a Grecia a un estado de decadencia:

Ντροπή σας! Εμένα με προσβάλει το γεγονός ότι βάζετε εμένα να πληρώσω την κρίση των άλλων και τα κλεμμένα την προηγούμενης κυβέρνησης.

kaltsovrako, también instó a los griegos a que se enfoquen en el asunto más importante:

μας εγκαλούν έμμεσα να αλλάξουμε νοοτροπία [και] “εμείς” βλέπουμε το δάχτυλο και απαντάμε ενθυμούμενοι ΞΑΦΝΙΚΑ τον Χίτλερ, τις πολεμικές αποζημιώσεις, το Δίστομο και τα Καλάβρυτα. Ρε, πάμε καλά;

Vassilis Sotiropoulos, blogger de E-Lawyer se centró en los aspectos legales de la controversia:

το νομικό ερώτημα είναι εάν έχει το δικαίωμα ένα περιοδικό να συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο σε [..] ένα σύμβολο του Ελληνικού πολιτισμού. [..] Τα δικαστήριά έχουν αποκλείσει τέτοιου είδους παρερμηνείες, τασσόμενα παραδοσιακά υπέρ της ελευθερίας της έκφρασης. [..] Για να επιστρέψω όμως στον πολιτικό χειρισμό, πρέπει να παρατηρήσουμε ότι κι αυτός ενδέχεται να έχει ορισμένες νομικές προεκτάσεις. Το ερώτημα είναι εάν η παρέμβαση που ζητείται σε ιδιωτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι ή όχι μια παρέμβαση στην ελευθερία του λόγου.

(Un día después de la publicación de esta opinión, Reporteros sin Fronteras reprendió al presidente del parlamento griego por solicitar que el gobierno alemán discipline a la prensa.)

En su blog, Dog Day Afternoon (Tarde de Perros), el productor musical Stathis Panagiotopoulos proclamó que las afirmaciones en la traducción griega del artículo alemán eran ciertas,

“Οι Έλληνες δεν αντιμετωπίζουν ποτέ και πουθενά προβλήματα ενσωμάτωσης. Παντού νοιώθουν σαν στο σπίτι τους. Το συμπαθητικό αυτό μικρό έθνος μοιάζει να μην έχει έγνοιες και να χορεύει πάντα σαν τον Αλέξη Ζορμπά. Οι Έλληνες αισθάνονται σαν πατέρες των υπόλοιπων ευρωπαϊκών κρατών και δεν θα είχαν καμία δυσκολία να ζήσουν και χωρίς κυβέρνηση. Γιατί να αλλάξει κάποιος που είναι ήδη τέλειος;” Ψέματα είναι;

Él desató su propia ira justificada hacia el más simple de los contra-argumentos:

Ξανάρχισε να ακούγεται το μικρονοϊκό επιχείρημα “όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες αυτοί έτρωγαν βελανίδια οπότε πως τολμούν κλπ” [..] ενώ “εμείς” ξαναγυρίσαμε στα βελανίδια, και η απόδειξη είναι παντού τριγύρω μας, στον τρόπο με τον οποίον βρωμίζουμε και απαξιώνουμε τη χώρα μας, στην έλλειψη κοινωνικής συνείδησης, στο ρατσισμό μας, στον εθνικό μας αυτισμό.

El escritor y traductor Nikos Sarantakos se involucró en la crítica profesional de la traducción del artículo, enfocándose en un aspecto obvio pero subestimado de la controversia:

Εγώ το διάβασα το άρθρο και δεν συμφωνώ ότι είναι ανθελληνικό, ότι είναι δυσφημιστικό και άλλα τέτοια. Φυσικά, έχει γενικεύσεις, έχει και ανακρίβειες, αλλά συνολικά χαρακτηρίζεται από χιούμορ, παρατηρητικότητα, καλή γνώση της Ελλάδας και συμπάθεια προς τους Έλληνες. Οι επικριτές του το διάβασαν το άρθρο ή έμειναν απλώς στη φωτογραφία;

El blogger mindstripper publicó una apasionada carta de un amigo, atormentado por las percepciones de Grecia en el extranjero y un tipo de dolor, tal vez únicamente griego:

Εδώ που είμαι έχω ακούσει ένα σωρό ειρωνίες για το πως βγήκε η δημοκρατία από μια χώρα σαν την Ελλάδα, για τους Έλληνες και την νοοτροπία τους. Αλλά έχω σταματήσει καιρό τώρα να προσθέτω σ’ αυτές τις συζητήσεις τη γνωστή γκρίνια για τους ανάξιους πολιτικούς και τις ηλίθιες κυβερνήσεις και αυτούς που τα παίρνουν και το σύστημα και… Εμείς είμαστε όλοι αυτοί.

Y el blogger Roides, apodado así por un autor griego iconoclasta e ingenioso, desafió la percepción de quién debe ser ofendido por el artículo:

Δεν υπάρχει μία Ελλάδα, ουδέποτε υπήρξε. Άλλη η Ελλάδα της δημιουργίας, του αλτρουισμού, της αλληλεγγύης, του μεροκαματιάρη και της Σκέψης, κι άλλη η Ελλάδα των λαμόγιων και των κάθε είδους αρπακτικών. Το εξώφυλλο του Focus θίγει τους δεύτερους