Desde la primera exposición pública de una pintura de arte abstracto del pintor checo Frantisek Kupka en 1912 hasta la era de comercialización y producción masiva de arte de Damien Hirst [en] y Andy Warhol, el mundo del arte contemporáneo ha establecido nuevas rutas ardientes que explotan los sentidos de tanto los amantes del arte como de las influencias laicas y que estiran los límites de sus sentidos estéticos e intelectuales.
Decidido a asegurar un lugar destacado en la historia del arte, un pequeño estado en el sur de la India se ha abierto al mundo del arte contemporáneo albergando un festival bienal de tres meses [en], el primero de India, desde el 12/12/12. Los suburbios dormidos de Fort Kochi en Kerala están siendo testigos de una explosión de arte contemporáneo [en] a través de varios medios incluyendo graffiti, instalaciones, pintura, música, películas, escultura, y presentaciones de arte por parte de artistas tanto de la India como internacionales. El festival de tres meses de duración incluye charlas, seminarios, proyecciones y talleres.
Artistas de cuarenta países [en] están participando en la Bienal, la lista incluye a Subodh Gupta [en], Ariel Hassan [en] de Argentina, Ai Weiwei de China, Ernesto Neto [en] de Brasil por sólo nombrar algunos. La Bienal Kochi-Muziris [en] es comisariada por [en] dos famosos artistas de la India, Bose Krishnamachari [en] y Riyas Komu [en], que por cierto es de Kerala.
Al igual que muchas empresas en su primera vez, el cortejo controversial, y los debates amorosos de los keralitas en las redes sociales están envueltos en discusiones acerca de los pros y contras incluyendo la controversia en torno a la asignación de los fondos del gobierno estatal [en] para la Bienal.
UN [en] en su blog profundiza en las necesidades de la Bienal:
യൂറോപ്പിലും മറ്റു പലയിടങ്ങളിലും സ്ട്രീറ്റ് ആർട്ട്, ഗ്രാഫിറ്റി തുടങ്ങിയ പബ്ലിക് ആർട്ട് രൂപങ്ങളിലൂടെ കല കൂടുതൽ ജനകീയമായിത്തീർന്നിട്ടുണ്ട്. പബ്ലിക് ആർട്ടിൽ ഇരുദിശകളിൽ നിന്നുമുള്ള ഇടപെടലുകൾ കൂടുതലാവാതെ തരമില്ലല്ലോ. നിരന്തരമുള്ള ഇത്തരമുള്ള ഇടപെടലുകളിലൂടെ സമൂഹത്തിലെ വിവിധതരം സംഘർഷങ്ങളും സംവാദങ്ങളും പ്രതികരണങ്ങളും രേഖപ്പെടുത്തുന്ന ഒരു വ്യവഹാരമണ്ഡലം രൂപം പ്രാപിക്കുകയും സമൂഹത്തിൽ ഒരു കൾച്ചറൽ സ്പേസ് രൂപപ്പെട്ടു വരികയും ചെയ്യുന്നു. കൂലിപ്പണിക്കാരനും വഴിവാണിഭക്കാരനും കൂടെ ഇടം നൽകുന്ന (നേരിട്ട് കലാനിർമ്മിതിയിൽ ഭാഗവാക്കാവുന്നില്ലെങ്കിൽ തന്നെയും) ഒരു സ്പേസാണ് അത് സൃഷ്ടിക്കുന്നത്. തന്റെ ചുറ്റുവട്ടത്ത് പലരൂപങ്ങളിൽ നിറഞ്ഞു നിൽകുന്ന കലയെക്കുറിച്ച് അവർ ബോധവന്മാരാണ്. പാശ്ചാത്യരാജ്യങ്ങളിൽ ഇപ്രകാരം രൂപപ്പെട്ടുവന്ന ആ ഒരു കലാസംസ്കാരത്തിലേക്ക് നമുക്കും നീങ്ങേണ്ടതുണ്ട്.
En Europa y otros países, el arte ha sido popularizado y revolucionarizado a través de graffiti, arte callejero etc. Las constantes conversaciones e intercambios a través del arte en espacios públicos ha dado una salida al discurso político activo, manifestaciones y opiniones y forma un espacio cultural en medio de la población en general. Así, se filtra el arte en la sensibilidad de los vendedores ambulantes y los trabajadores de cuello blanco.
Chandran TV [en] en un largo artículo cuestiona la burda comercialización detrás de tales festivales y del arte en general:
വൈചിത്ര്യമാര്ന്ന വസ്തുക്കളും വര്ണപ്പൊലിമയും ചേര്ത്ത് ആശ്ചര്യജനകമായ കാഴ്ചകള് സൃഷ്ടിച്ച് വിനോദസഞ്ചാര ഭൂപടത്തില് ഗണ്യമായ സ്ഥാനം നേടിയെടുക്കുക എന്ന ലക്ഷ്യമാണ് കൊച്ചി ബിയനാലെയുടെ പ്രധാന ആശയകാണ്ഡമെന്ന് സര്ക്കാരിന് സമര്പ്പിച്ച അതിന്റെ പദ്ധതി നിര്ദേശത്തില് പലയാവര്ത്തി വ്യക്തമാക്കുന്നുണ്ട്. അതിന്റെ ഭാഗമായി, മഞ്ഞുരുകുമ്പോള് നദിയുണ്ടാകുന്നതുപോലെ, സ്വാഭാവികമായും, കേരളത്തിലെ കലാരംഗം അഭിവൃദ്ധി പ്രാപിക്കുമെന്നൊരു വിശ്വാസം മാത്രമാണ് വെച്ചുപുലര്ത്തുന്നത്. അത്തരമൊരു വിശ്വാസം അതിശക്തമായി വെച്ചുപുലര്ത്തിയ മറ്റിടങ്ങളില് ബ്ര്യഹത്തായ കലാപദ്ധതികള് പലതും തകര്ന്നടിഞ്ഞതിന്റെ ഉദാഹരണങ്ങളുണ്ട്. പ്രാദേശിക കലാരംഗം അഭിവൃദ്ധിപ്പെടുത്തുവാന് നടത്തിയ പ്രത്യേക ശ്രമങ്ങളില് നിന്നാണ് ഫ്രാന്സിലെ മെഴ്സേയ് ലെയും സ്പെയിനിലെ ബില്ബാവോയും ഇംഗ്ലണ്ടിലെ ലിവര്പൂളും അതാതിടങ്ങളിലെ തലസ്ഥാന നഗരി കഴിഞ്ഞാല് രാജ്യത്തെ രണ്ടാമത്തെ പ്രധാന കലാകേന്ദ്രങ്ങളായി വളര്ന്നുവന്നത്.അവയ്ക്ക് സമാനമായ ഗൌരവമാര്ന്ന യാതൊരു പദ്ധതിവിചാരവും കൊച്ചി ബിയനാലെയുടെ ആശയകാണ്ഡത്തില് സ്ഥാനം നേടിയിട്ടില്ല.
A través de una serie de presentaciones coloridas y extrañas denominadas como arte, el gobierno estatal usa la Bienal de Kochi Muziris para encantar a los laicos y así crear un espacio seguro en el mapa turístico. Como resultado, así como el hielo se rompe en el agua, el pueblo detrás del esquema piensa que la cultura del arte de Kerala se va a desarrollar y a prosperar. Este tipo de visiones comerciales de corto plazo han ido enloqueciendo a otros países. Si las intenciones son para en realidad mostrar y aumentar el espacio artistico de Kerala, entonces uno necesita seguir Marsella de Francia, Bilbao de España o Liverpool de Inglaterra. Nada de este tipo ha sido siquiera previsto en la Bienal de Kerala.
Riya Ad [en] pregunta en su espacio de Google Plus:
കൊച്ചി-മുസിരിസ് ബിനാലെ പൊതു ജനത്തിനെ കല പഠിപ്പിച്ച് മനസ്സിലാക്കാനാണെന്ന് വിശ്വസിക്കുന്നവർ എത്ര പേരുണ്ട് ? ദുർഗ്രഹങ്ങളായ സംജ്ഞകളിലൂടെയും മറ്റും ചിത്രകലയെ ഒരു എലൈറ്റ് ക്ലാസിൽ പെട്ടവർക്ക് മാത്രം മനസ്സിലാകുന്ന തരത്തിലെക്കാക്കുകയും അവയെ സാമാന്യ ജനത്തിനു മനസ്സിലാക്കിക്കാനുള്ള ഒരു ചെറു വിരൽ ശ്രമം പോലും ഇത്രയും കാലം നടത്താതെ പൊടുന്നനെ ഒരു ബിനാലെ നടത്തുനത് പൊതുജനത്തിന്റെ കല ബോധത്തിനെ വളർത്താൻ തന്നെയായിരിക്കുമൊ..?
¿Es la Bienal de Kochi Muziris realmente para el público? Hasta ahora no hay nada que haya sido hecho por el Estado para explicar la delicadeza o complejidad de cualquier tipo de arte para el público, entonces ¿porqué de repente éste Bienal se lleva a cabo? ¿Es realmente para nosotros?
Otro bloguero, Niraksharan (Manoj Ravindran) [en], defiende la necesidad de este tipo de eventos:
ബിയനാലെയെപ്പറ്റി വിവാദങ്ങൾ ഒരുപാടുണ്ടാകാം. അതിനെയൊക്കെ മൂന്ന് മാസത്തേക്ക് മാറ്റി നിർത്തി, ബിയനാലെ കാണേണ്ടതും അനുഭവിച്ചറിയേണ്ടതും ഓരോ മലയാളിയുടേയും ഇന്ത്യക്കാരന്റേയും എല്ലാ കലാകാരന്മാരുടേയും അവകാശമാണ്. കാരണം, വിവാദങ്ങളിൽ പറയുന്നത് പോലെ ക്രമക
്കേടുകൾ നടന്നിട്ടുണ്ടെങ്കിലും ഇല്ലെങ്കിലും ഇതിനായി ചിലവഴിക്കാൻ സർക്കാർ നൽകിയ കോടികൾ നമ്മൾ ഓരോരുത്തരുടേയും നികുതിപ്പണം തന്നെയാണ്. അതിലെ ഓരോ രൂപയ്ക്കും പകരമായി നല്ലൊരു കലാവിരുന്ന് ഒരുക്കിയിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ അത് പോയി കണ്ട് മുതലാക്കേണ്ടത് നമ്മുടെ അധികാരവും ധർമ്മവുമാണ്.
Puede haber muchas controversias en torno a ésta Bienal. Pero necesitamos mantenerlas a un lado durante tres mees y cada uno de nosotros, cada hindú o artista tiene el derecho de disfrutar éste espectáculo de arte. Aún cuando las controversias son ciertas, el gobierno estatal ha gastado millones en esta recolección a través de nuestros impuestos y así por cada céntimo de los impuestos, necesitaríamos aprovechar este espectáculo al máximo.
En medio de todas las conversaciones, las imágenes [en] de la Bienal presentan niños de escuela [en] y jóvenes que estan involucrados activamente disfrutando las instalaciones y graffiti, lo que representa que un mundo diferente de sensibilidad se ha abierto para ellos.