Periodista y activista reflexiona acerca de haber conocido al embajador iraní en una fiesta navideña

• Traducción publicada el 02/01/2016 7:00 GMT
• Escrito por Mahsa Alimardani Traducido por Gabriel Díaz Velásquez
• Lee artículo en Malagasy, русский, українська, English

Masih Alinejad, una periodista iraní radicada en Nueva York, es la creadora detrás de la página de Facebook que ha llegado a ser descrita como un nuevo movimiento social en pos de los derechos de las mujeres en Irán. La página se llama “My Stealthy Freedom» («Mi sigilosa libertad») y muestra a mujeres iraníes despojándose de sus velos en público en Irán en señal de protesta contra las reglas del país que las obligan a utilizar el hiyab. El régimen de vestimenta pública que obliga el uso del hiyab según los códigos islámicos ha sido parte de las leyes iraníes desde la revolución islámica de 1979.

Durante la Navidad pasada, publicó un sentido mensaje en su cuenta de Instagram en el que describió su encuentro con Gholomali Khoshroo, embajador y representante permanente iraní en las Naciones Unidas. Se encontró al embajador en una fiesta navideña en el hogar del embajador y representante permanente finlandés en las Naciones Unidas, Kai Sauer.

Cuando se acercó al embajador iraní, él se rehusó a estrechar su mano y a mirarla a los ojos. En base a esto, Alinejad publicó una reflexión sobre la experiencia de ser una periodista iraní disidente y exiliada, y ser invitada a la misma fiesta que las autoridades de la República Islámica.

عكس ها در اينستاگرام سفير فنلاند در سازمان ملل همسرش برای یک مهمانی پایان سال دعوتم کردند به خانه شان…من و همسرم رفتیم….تا وارد شدیم آقاي خوشرو سفیر ایران و همسرش را دیدیم…همس سفير در حجاب و البته لباسی آراسته. میان سفرای کشورهای مختلف من همین که یک ایرانی دیدم دلم پر کشید. رفتم سراغ شان دست دراز کردم همسر سفیر ( نامش را نمی دانم) با مهربانی و لبخند دست داد* دستم را به سمت آقای خوشرو دراز کردم و گفتم شما لابد دست نمی دهید گفت نه نمی دهم…لبخند زدم و گفتم مهم نیست، من هر جا یک ایرانی می بینم دلم پر می کشد خواستم سلام کنم. آقای سفیر نگاهش را فقط به زمین دوخت و اصلا نه یک کلمه حرف می زد و نه لبخند اما همسرش پر از لبخند بود و مهربانی. با خودم گفتم ببین تفاوت های سیاسی چه بلایی سرمان آورده….آنها مهمانی را خیلی زود ترک کردند و من باز هم با پررویی گفتم سلام برسونید…جوابی نشنیدم. شاید آقای سفیر هم می دانست که سلامم به درد هیچ کسی نمی خورد. به کی سلام برساند به روحانی و ظریف یا به دلواپسانی که می خواهند سر به تن هیچ کدام مان نباشد؟ یا به پدر و مادرم که فکر می کنند دنیای کفر دنیای استکبار بد است و اصلا نمی دانند من همان جایی زندگی می کنم و به همان مهمانی هایی می روم که مسولان خود جمهوری اسلامی هم دعوت می شوند ولی برای آنها خوب است و برای ما بد…..آنها اگر بروند در این مهمانی ها عین وطن دوستی است و ما اگر برويم لابد وطن فروشی؟…. سفیر فنلاند و همسرش پرسیدند سفیر ایران را ديدي؟ گفتم بله دیدم ولی آنها نمی خواهند ما را ببینند گفت لابد نگران اکستریمیست ها یعنی همان دلواپسان هستند ….. سفیر فنلاند و همسرش در مورد کمپین آزادی های یواشکی هم می دانستند و تبريك گفتند و می دانستند که شصت درصد دانشگاه های ایرانرا زنان تشکیل می دهند….به آنها گفتم که ایران یک روزی چنان می درخشد که سفیر ایران بدون ترس و با افتخار با زنان و خبرنگاران ایرانی حتي فارغ از اختلافات سياسي دست می دهد و از اینکه در یک قاب عکس با آنها بنشیند نمی هراسد و نگران نمی شود…..

A photo posted by Masih Alinejad (@masih.alinejad) on Dec 25, 2015 at 10:59am PST

En la publicación, Alinejad posó con el anfitrión de la fiesta navideña, el embajador finlandés, y reflexionó lo siguiente en el comentario:

عكس ها در اينستاگرام سفير فنلاند در سازمان ملل همسرش برای یک مهمانی پایان سال دعوتم کردند به خانه شان…من و همسرم رفتیم….تا وارد شدیم آقاي خوشرو سفیر ایران و همسرش را دیدیم…همس سفير در حجاب و البته لباسی آراسته. میان سفرای کشورهای مختلف من همین که یک ایرانی دیدم دلم پر کشید. رفتم سراغ شان دست دراز کردم همسر سفیر ( نامش را نمی دانم) با مهربانی و لبخند دست داد* دستم را به سمت آقای خوشرو دراز کردم و گفتم شما لابد دست نمی دهید گفت نه نمی دهم…لبخند زدم و گفتم مهم نیست، من هر جا یک ایرانی می بینم دلم پر می کشد خواستم سلام کنم. آقای سفیر نگاهش را فقط به زمین دوخت و اصلا نه یک کلمه حرف می زد و نه لبخند اما همسرش پر از لبخند بود و مهربانی. با خودم گفتم ببین تفاوت های سیاسی چه بلایی سرمان آورده….آنها مهمانی را خیلی زود ترک کردند و من باز هم با پررویی گفتم سلام برسونید…جوابی نشنیدم. شاید آقای سفیر هم می دانست که سلامم به درد هیچ کسی نمی خورد. به کی سلام برساند به روحانی و ظریف یا به دلواپسانی که می خواهند سر به تن هیچ کدام مان نباشد؟ یا به پدر و مادرم که فکر می کنند دنیای کفر دنیای استکبار بد است و اصلا نمی دانند من همان جایی زندگی می کنم و به همان مهمانی هایی می روم که مسولان خود جمهوری اسلامی هم دعوت می شوند ولی برای آنها خوب است و برای ما بد…..آنها اگر بروند در این مهمانی ها عین وطن دوستی است و ما اگر برويم لابد وطن فروشی؟…. سفیر فنلاند و همسرش پرسیدند سفیر ایران را ديدي؟ گفتم بله دیدم ولی آنها نمی خواهند ما را ببینند گفت لابد نگران اکستریمیست ها یعنی همان دلواپسان هستند ….. سفیر فنلاند و همسرش در مورد کمپین آزادی های یواشکی هم می دانستند و تبريك گفتند و می دانستند که شصت درصد دانشگاه های ایرانرا زنان تشکیل می دهند….به آنها گفتم که ایران یک روزی چنان می درخشد که سفیر ایران بدون ترس و با افتخار با زنان و خبرنگاران ایرانی حتي فارغ از اختلافات سياسي دست می دهد و از اینکه در یک قاب عکس با آنها بنشیند نمی هراسد و نگران نمی شود…..

El embajador finlandés en las Naciones Unidas y su pareja me invitaron a una fiesta de fin de año en su hogar. Mi esposo y yo fuimos y, apenas entramos, reconocí a Khoshroo, el embajador iraní, y a su esposa. Ella vestía un hiyab y un refinado vestido. Entre tantos diplomáticos provenientes de varios países, sentí emoción al ver a mis coterráneos. Me acerqué a ellos y extendí mi mano, su esposa (cuyo nombre desconozco) me saludó con amabilidad y con una sonrisa. Luego, extendí mi mano para saludar al señor Khoshroo y le dije: «Probablemente no me saludará». A lo que él respondió: «No, no lo haré». Sonreí y le dije que no era importante, siempre que veo a un iraní me emociono, así que solo quería saludar. El señor embajador solo miró al suelo sin hacer contacto visual y no volvió a decir una palabra ni a sonreír, pero su esposa estaba llena de sonrisas y amabilidad. Me dije a mí misma, «mira los problemas que estas diferencias políticas nos han traído». Se fueron temprano de la fiesta y, nuevamente, con mi insistencia de interactuar, les dije: «¡Envíen mis saludos!», aunque no escuché una respuesta. Quizás el señor embajador sabía que mis saludos no le agradarían a nadie. ¿A quién le pasaría mis saludos? ¿a Rouhan y Zarif, o a los extremistas que desean que gente como yo jamás existiera? O a mi madre y padre, quienes piensan que el mundo de los infieles es un mundo de arrogancia y de mala fe. No tienen idea de que vivo en ese mundo de infieles y de que voy a las mismas fiestas que invitan a las mismísimas autoridades de la República Islámica. Aparentemente está bien que ellos asistan, pero para mí, es pecado. Si ellos van a esas fiestas, son nacionalistas, pero si nosotros lo hacemos, ¿estámos traicionando a nuestra nación?. El embajador finlandés y su esposa me preguntaron si había visto a su par iraní. Les dije que lo había visto, pero que el no quería verme. Me dijeron que probablemente le preocupan los extremistas, o los radicales que se encuentran en Irán. El embajador y su esposa también están enterados de la campaña «Mi sigilosa libertad», me felicitaron y saben que el 60% de los estudiantes iraníes son mujeres. Les dije que, algún día, Irán volverá a brillar de tal manera que el embajador iraní saludará a mujeres y a periodistas iraníes sin miedo y con orgullo. Incluso cuando existan diferencias políticas, estrecharán sus manos y no les importará estar en una misma foto, al igual que nosotros; sin preocupaciones o miedo.